reken, bij val, zoals kind op liefhebbende Vader
125.4
Jezus zegt:
"Je zal zeggen: 'Wat als wij dan weer in zonde vervallen?'
Maar wat dacht je van een kind dat, nadat het gevallen is, geen stap meer wil verzetten om te voorkomen dat het opnieuw valt?... Dat het een domoor is. Dat het zich niet hoeft te schamen voor zijn onzekere stap, want die hadden wij allemaal toen we klein waren. En dat betekende niet dat onze Vader ons niet liefhad.
Wie herinnert zich niet hoe onze valpartijen een regen van moederlijke kussen en vaderlijke liefkozingen over ons uitstortten? De liefste Vader in de hemel doet hetzelfde. Hij buigt zich over zijn kleine kind dat op de grond ligt te huilen en zegt: 'Huil niet. Ik til je op. De volgende keer zul je voorzichtiger zijn. Kom nu in Mijn armen! Daar zullen al je pijntjes verdwijnen en daarna zul je versterkt, genezen en gelukkig weer teruggaan'... Dát zegt onze Vader in de hemel. Dit vertel Ik je!
Als jullie vertrouwen/geloof in de Vader zouden hebben, zou alles je lukken. Een vertrouwen/geloof, let wel, als dat van een kind. Een kind gelooft dat alles mogelijk is. Het vraagt zich niet af of en hoe een gebeurtenis kan plaatsvinden. Het meet niet de diepte ervan. Het gelooft in degenen die het vertrouwen inboezemen en doet wat zij het opdragen.
Wees als kleine kinderen voor de Allerhoogste. Wat houdt Hij van die verloren engeltjes, die de schoonheid van de aarde vormen! Net zo houdt Hij van zielen die eenvoudig, goed en puur worden, zoals een kind.
Willen jullie het geloof van een kind zíen, om te leren leren hoe te geloven?
Observeren jullie!
Jullie hadden allemaal medelijden met het jongetje dat Ik tegen Mijn borst houdt
en dat, in tegenstelling tot wat de dokters en zijn moeder zeiden, niet huilde
toen het op ijn schoot zat.
Zien jullie hem?
Hij, die lange tijd niets anders deed dan dag en nacht huilen zonder rust te vinden,
heeft hier niet gehuild en is vredig in slaap gevallen tegen Mijn hart.
Ik had hem gevraagd: 'Wil jij in Mijn armen komen?'...
en hij antwoordde: 'Já!',
zonder na te denken over zijn ellendige toestand,
over de pijn die hij waarschijnlijk had kunnen voelen,
over de gevolgen van het verplaatst worden.
Hij zag de liefde in Mijn gezicht en zei: 'Já!'...
en hij kwam, en hij voelde geen pijn.
Hij genoot ervan om hierboven te zijn en alles te zien,
hij die vastgenageld zat aan die platte plank.
Hij genoot ervan om op zacht vlees te liggen, en niet op het harde hout.
Hij glimlachte, hij speelde en hij viel in slaap,
met een lok van Mijn haar nog in zijn kleine handjes."
Reacties
Een reactie posten