bijna in Sichem - Jabes en Felix bloeien op
CXCIII
AANKOMST IN SICHEM
NA TWEE DAGEN WANDELEN
193.1
Maria Valtorta:
'Langs de wegen die steeds voller worden met pelgrims
vervolgt Jezus Zijn weg naar Jeruzalem.
Een stortbui in de nacht heeft de straten wat modderig gemaakt,
maar ook het stof weggevaagd en de lucht helder gemaakt.
Het landschap lijkt op een tuin, goed onderhouden door de tuinman.
En ze lopen allemaal snel,
omdat ze verfrist zijn door de stop,
en omdat het kind, met zijn nieuwe sandalen, onderweg geen pijn meer lijdt.
Integendeel, steeds zelfzekerder, kletst hij tegen de een en tegen de ander,
en vertrouwt Johannes toe dat zijn vader ook Johannes heette, en zijn moeder Maria,
en dat hij daarom ook zo veel van Johannes houdt.
"Maar ja," besluit hij, "ik hou van iedereen, en in de tempel
zal ik veel veel bidden, voor jullie en voor de Heer Jezus."
Het is ontroerend om te zien
hoe deze groep mannen, van wie de meesten kinderloos zijn,
zo vaderlijk en vol zorg zijn voor de jongste van Jezus' discipelen.
Zelfs de man van Endor wordt milder in zijn houding, wanneer hij er bij het kind op aandringt een ei leeg te drinken, of wanneer hij voor hem de bossen ingaat, die de steeds hogere heuvels en bergen groen maken, gescheiden door dalen waar in de diepte de hoofdweg loopt, om nog zurige bramen of geurige stengels wilde venkel te plukken, en die naar het kind te brengen om zijn dorst te lessen, zonder hem met water te belasten. Of hem afleidt van de lengte van de weg, door hem de verschillende aanblikken en panorama's te laten aanschouwen.
De oude pedagoog van Kition, geruïneerd door menselijke slechtheid, herleeft weer door dit kind: een hoopje ellende zoals het zijne, dat de rimpels van ongeluk en bitterheid gladstrijkt met zijn vriendelijke glimlach.
Als Jabes al minder miserable is met zijn nieuwe sandalen en zijn minder treurige gezichtje, waarop een apostolische hand zorgvuldig elk spoor heeft uitgewist van het wilde leven dat hij zovele maanden leidde, door zijn haar, voorheen onverzorgd en stoffig, nu zacht en egaal te maken door een krachtige wasbeurt...
dan is ook de man uit Endor, die nog steeds een beetje verbijsterd is wanneer hij zichzelf Johannes hoort noemen, maar dan zijn hoofd schudt, met een meewarige glimlach om zijn slechte geheugen, heel anders geworden. Dag na dag verliest zijn gezicht zijn vroegere hardheid, en krijgt het een ernst, die evenwel niet angstaanjagend is.
Heel natuurlijk worden deze twee brokken ellende, herboren door de goedheid van Jezus, met hun liefde aangetrokken tot het middelpunt: de Meester. Zijn metgezellen zijn hun dierbaar, maar Jezus... Wanneer Hij hen aankijkt, of rechtstreeks tot hen spreekt, worden ze helemaal vrolijk van geluk!'
Reacties
Een reactie posten