Maria herbeleeft de extatische bevalling
207.6
Maria Valtorta:
'"En dan de stilte en de slaap die vielen om de Rechtvaardige te omhullen...
zodat hij niet zou zien wat voor mij de dagelijkse kus van God was...
En voor mij, na het intermezzo van de menselijke behoeften,
ziehier de onmetelijke golven van extase, komend uit de paradijselijke zee,
en die mij opnieuw optilden, op steeds hogere lichtende toppen,
mij meedragend, omhoog, omhoog, met hen,
in een oceaan van licht, van licht,
van vreugde, van vrede, van liefde,
totdat ik mezelf verloren vond
in de zee van God,
in de schoot van God...
Nog een stem van de aarde: "Slaap je, Maria?"... Oh! zo ver weg!...
Een echo, een herinnering aan de aarde!...
En zo zwak dat mijn ziel zich niet roert,
en ik weet niet waarmee ik antwoord,
terwijl ik opstijg, nog steeds opstijg
in deze afgrond van vuur,
van oneindige gelukzaligheid,
van voorkennis van God...
naar Hem, naar Hem...
Oh!
Maar was jij het die uit mij geboren werd,
of was ik het die geboren werd uit de drievuldige Stralen, die nacht?
Was ik het die jou heb gegeven, of heb Jij mij ingeademd om mij te geven?
Ik weet het niet...
En daarna de afdaling,
van koor tot koor, van ster tot ster, van laag tot laag, zoet, langzaam, gelukzalig, kalm,
als die van een bloem die door een adelaar omhoog is gedragen en dan wordt losgelaten,
en die langzaam neerdaalt, op de vleugels van de lucht,
mooier gemaakt door een regenknop,
door een stipje regenboog, gestolen uit de hemel,
en die zichzelf terugvindt op haar geboortegrond...
Mijn diadeem: Jij! Jij op mijn hart...
Hier zittend, na Jou op mijn knieën te hebben aanbeden, had ik Jou lief.
Eindelijk kon ik Jou liefhebben zonder de barrières van het vlees,
en van hieruit bewoog ik, om Jou te brengen naar de liefde van hem
die, net als ik, waardig was om Jou als een van de eersten lief te hebben.
En hier, tussen die twee rustieke zuilen, offerde ik Jou aan de vader.
En hier rustte Jij voor het eerst op Jozefs hart...
En toen bakerde ik Jou in
en samen legden we Jou hier neer...
Ik wiegde Je,
terwijl Jozef het hooi in het vuur droogde
en het warm hield door het op zijn borst te leggen,
en toen daar, beiden, aanbaden wij Jou, zo, over Je heen gebogen zoals ik nu doe,
om Je adem in te drinken, om de annihilatie te zien waartoe Liefde kan leiden,
om de tranen te huilen die zeker ook in de Hemel vergoten worden
om de onuitputtelijke Vreugde van God te zien."'
Reacties
Een reactie posten