Samaria's Silo, het eerste 'Jeruzalem'
Silo... Shiloh...
'rust, rustplaats'...
rust... vrede... shalom...
Jeru-shalayim...
plek van de Vrede
de Verzoening...
de Vergiffenis...
waar God rust...
zoals Jezus in de boot...
zelfs in de storm...
mét ons
dán is er
Eden
!
in de Tempel, in het Tabernakel
brengt God Zijn Aanwezigheid bij hen
dáár kunnen ze Hem komen ontmoeten
kan de hogepriester Hem ontmoeten
de gewone man, sterveling, niet
(laat staan Hem opeten)
vóór de Tempel te Jeruzalem, in Judea,
was vele eeuwen lang Silo de plek,
in Samaria !
God's aanwezigheid daar
was wat leven in het Beloofde Land
zo kostbaar maakte
maar net door de welvaart
vergaten ze Hem
allerlei kwaad begon
uit de harten van mensen te stromen
van de priesters bij het Tabernakel en omlaag
men waardeerde het land
en de rijkdom van het land
meer dan God Zelf
gevolg:
splitsing van Israël in twee koninkrijken
oorlog met de Filistijnen
de Israëlieten nemen de Ark mee in het gevecht,
bijgelovig... als hun talisman...
en ze verliezen de Ark
de vernietiging van Silo volgt
Hij bracht hen naar Zijn Heilig Gebied,
waar de Berg was die Hij zich bestemd had,
en volksstammen dreef Hij voor hen uit,
- mat het erfland hen toe met het meetsnoer -
wier tenten Hij gaf ten verblijf aan de stammen van Israël.
Wantrouwend, opstandig
nochtans weerstreefden zij God, de Allerhoogste,
hielden zich aan Zijn uitspraken niet;
onttrokken zich, slinks, als hun vaderen,
sprongen terug als een falende boog,
met hun offerterpen Hem ergerend,
met vervaardigde goden Hem prikkelend.
God merkt het - in wassende gramschap,
bovenmate verachtte Hij Israël:
toen verwierp Hij Zijn Woning in Silo
waar Hij onder de mensen Zijn Tent had.
En Zijn Ark heeft Hij weg laten voeren,
gaf Zijn kleinood de vijand in handen.
Zijn volk gaf Hij prijs aan het zwaard,
Hij woedde tegen de Zijnen.
Vuur verteerde hun weerbare jeugd,
geen bruidslied klonk meer voor hun dochteren;
hun priesterschap viel door het zwaard,
tranenloos bleef de smart hunner weduwen.
Toen verrees de Heer, als uit een slaap
- een held die zijn roes van zich afschudt;
Zijn haters joeg Hij voor Zich uit,
met eeuwige smaad hen beladend,
Jozefs tent werd door Hem verworpen,
hij verkoos de stam Efraim niet!
De stam Juda was het die Hij uitkoos,
de berg Sion - die had Hij lief
waar Hij hemelhoog bouwde Zijn Heiligdom,
als de aarde het grondde - voor eeuwig.
Zijn knecht David: hem heeft Hij verkozen,
nam hem weg van de kooien der schapen,
nam hem weg van achter de ooien,
om Jakob te weiden, Zijn Volk, Israël
- want het was Zijn erfdeel.
En geweid heeft Hij hen in oprechtheid,
met omzichtige Hand hen geleid.
Reacties
Een reactie posten