op het loofhuttenfeest 1
HOOFDSTUK 3
-JOACHIM & ANNA WAREN WIJS-
3.3
Maria Valtorta:
'Kijk daar is Anna, die van een vuur terugkeert met dingen in haar handen,
uitgesmeerd op een breed en plat brood, zoals onze focaccia's,
en dat tevens fungeert als dienblad.
Aan haar rokken hangt Alfeüs, babbelend met z'n kinderstemmetje.
Joachim, op de drempel van hun kleine hut, helemaal gemaakt van takken,
in gesprek met een man van in de dertig - die Alfeüs van ver krijsend toe roept met: "Papa!" -
haast zich, wanneer hij Anna ziet aankomen, om een lamp aan te steken.
Anna loopt, met haar vorstelijke tred, tussen de rijen hutten door.
Vorstelijk, en toch bescheiden.
Ze is tegen niemand hooghartig.
Ze raapt de kleine op van een arme - heel arme - vrouw,
die was, struikelend in zijn zwierige rennen,
voor haar voeten neergevallen.
En aangezien zijn gezichtje bedekt is met vuil en hij huilt,
maakt ze hem schoon en troost hem, en geeft hem terug
aan zijn moeder die gekomen is,
en die zich verontschuldigt.
Anna zegt:
"Oh! het is niets!
Ik ben blij dat hij niet gewond is.
Het is een prachtig kind. Hoe oud is hij?"
"Drie jaar. Hij is de voorlaatste
en ik zal er binnenkort nog eentje hebben.
Ik heb zes jongens, nu zou ik graag een klein meisje willen.
Voor een moeder is dat veel, een klein meisje..."
"De Allerhoogste heeft u erg getroost, mevrouw!"
Anna zucht.
En de andere:
"Ja. Ik ben arm,
maar onze kinderen zijn onze vreugde
en de ouderen helpen al mee, met het werk.
En gij, mevrouw (uit alles blijkt dat Anna een hogere status heeft,
en de vrouw zag het), hoeveel kinderen hebt gij?"
"Geen."
"Geen?! Is dat niet het uwe?"
"Nee, van een heel goede buurman. Hij is mijn troost..."
"Zijn ze bij u gestorven of...?"
"Ik heb er nog nooit een gehad."
"Oh!"
De arme vrouw kijkt haar medelijdend aan.
Anna neemt met een zucht afscheid van de vrouw
en gaat naar haar hut.
"Ik heb je laten wachten, Joachim.
Een arme moeder van zes jongens hield me tegen, stel je voor!
En binnenkort zal zij nóg een zoon krijgen!"
Joachim zucht.
De vader van Alfeüs roept zijn kind:
maar die antwoordt: "Ik blijf bij Anna. De hulp."
Iedereen lacht.
"Laat hem. Het stoort niet.
Hij is nog steeds niet gebonden aan de Wet.
Hier of daar is hij gewoon een vogeltje dat eet,"
zegt Anna en gaat met het mannetje op schoot zitten
aan wie ze wat focaccia geeft en, denk ik, geroosterde vis.
Ik zie dat ze hem bewerkt voordat ze wat geeft,
misschien haalt ze de graat eruit.
Eerst bediende ze haar man.
Zij eet als laatste.'
Reacties
Een reactie posten