verlamde jongen dankzij Maria genezen
108.7
Maria Valtorta:
'De menigte, de kleine menigte die zich hier heeft verzameld,
schreeuwt het uit van vreugde en juicht voor de Messias.
Maar dan wordt het stil en splitst de rij zich, om een moeder te laten passeren,
die een verlamd kind van ongeveer tien jaar oud in haar armen houdt.
Onderaan de trap houdt zij het omhoog, alsof ze het aan Jezus aanbiedt.
"Dat is een van mijn dienaressen," legt de heer des huizes uit.
"Vorig jaar viel haar zoontje van het terras en brak daarbij zijn rug.
Hij zal zijn hele leven op zijn rug blijven liggen."
"Al maanden heeft zij op U gehoopt..."
voegt de vrouw des huizes eraan toe.
"Zeg haar dat ze naar Mij toekomt."
Maar de arme vrouw is zo opgewonden dat het lijkt alsof ze verlamd is.
Ze beeft over haar hele lichaam en ze struikelt over haar lange kleed
terwijl ze met haar zoontje in haar armen de hoge treden opklimt.
Maria staat op, toont medeleven en gaat naar haar toe.
"Kom. Wees niet bang. Mijn Zoon houdt van u.
Geef mij uw zoon. Dan kunt u beter klimmen.
Kom, dochter, ook ik ben moeder."
En ze neemt het kind, naar wie ze lieflijk lacht,
en dan klimt ze omhoog, met de meelijwekkende last op haar armen.
De moeder van de jongen volgt haar huilend.
Maria staat nu voor Jezus.
Ze knielt neer en zegt: "Zoon! Voor deze moeder!"
Niets anders.
Jezus stelt niet eens Zijn gebruikelijke vragen:
"Wat wilt u dat Ik voor u doe? Gelooft u dat Ik het kan?"
Nee. Vandaag glimlacht Hij en zegt: "Mevrouw, kom hier."
De vrouw gaat vlak naast Maria staan.
Jezus legt Zijn hand op haar hoofd
en zegt eenvoudig: "Wees blij!"
En Hij is nog niet klaar met het uitspreken van dat woord,
of het kind, dat tot dan toe zwaar in Maria's armen lag, met bungelende beentjes,
gaat plotseling rechtop zitten, roept met vreugde: "Moeder!" en rent weg,
om zijn toevlucht te zoeken op de schoot van zijn moeder.
Het Hosanna-geroep lijkt de lucht te willen doorboren,
nu helemaal rood door de zonsondergang.
De vrouw, met haar zoontje aan haar hart geklemd,
weet niet wat ze moet zeggen en vraagt: "Wat, wat moet ik doen,
om U zeggen dat ik gelukkig ben?"
En Jezus streelt haar opnieuw:
"Wees goed, heb God en uw naaste lief,
en voed uw kind op in die liefde!"
Maar de vrouw is nog niet tevreden.
"Ik zou willen... ik zou willen..."
En uiteindelijk vraagt ze: "Een kus, van U en Uw Moeder, voor mijn baby!"
Jezus buigt zich voorover en kust de jongen, en Maria doet hetzelfde.
En terwijl de vrouw gelukkig weggaat, te midden van een menigte juichende vrienden,
legt Jezus aan de vrouw des huizes uit:
"Meer was niet nodig.
Hij lag in de armen van Mijn Moeder.
Zelfs zonder één woord, zou Ik Hem hebben genezen,
want Zij is gelukkig als Ze een aandoening kan verzachten
en Ik wil Haar gelukkig maken!"
En tussen Jezus en Maria gaat een van die blikken
die alleen zij die ze gezien hebben kunnen begrijpen,
zo diep is hun betekenis.'
Reacties
Een reactie posten