hanna van fanuel 1
10.2
Maria Valtorta:
'Maria zwijgt, glimlacht en zucht,
en buigt zich dan op haar knieën in gebed.
Heel haar gezichtje is licht.
Opgeheven naar het heldere blauw van een prachtige zomerhemel,
lijkt het alle helderheid op te zuigen en uit te stralen.
Of beter gezegd, het lijkt
alsof, van binnenuit, een verborgen zon haar licht naar buiten straalt
en de haast roze sneeuw van Maria's vlees verlicht,
en alsof het uitstroomt naar alle dingen
en naar de zon die de aarde beschijnt,
zegenend en veel goeds belovend.
Terwijl Maria net weer wil opstaan na haar liefdevolle gebed,
en er een glans van extase overblijft op haar gezicht,
komt de oude Hanna van Fanuel binnen,
en blijft verbaasd staan,
of op zijn minst vol bewondering
voor Maria's handelingen en uiterlijk.
Dan groet zij haar: "Maria"...
en het meisje draait zich om met een glimlach
- een andere, maar altijd even mooi -
en zegt hallo: "Dag Hanna,
vrede zij met u!"
Reacties
Een reactie posten