inwijding van de twaalf 4
164.4
Maria Valtorta:
'Tenslotte stopt Jezus en Hij zegt:
"En hier zullen we een week in gebed blijven.
Om jullie voor te bereiden op iets groots.
Daarom wilde Ik Me zo afzonderen, op een verlaten plek,
ver van elke karavaanroute, van ieder dorp.
Hier zijn grotten die vroeger al voor mensen hebben gediend.
Ze zullen ook ons dienen.
Hier is fris en overvloedig water, terwijl de grond droog is.
We hebben brood en voldoende voedsel mee.
Zij die vorig jaar met Mij in de woestijn waren, weten hoe Ik er heb geleefd.
Dit is een paleis vergeleken met die plek,
en het seizoen, dat nu mild is, neemt de hardheid weg
van de vorst en van de zon, tijdens ons verblijf.
Wees daarom alsjeblief vol goede moed.
Misschien zullen we nooit opnieuw allemaal samen zijn, en helemaal alleen.
Deze stop moet jullie verenigen, jullie niet langer twaalf mannen makend,
maar één enkele instelling.
Zeggen jullie niets? Vraag je Mij niets?
Leg op die rots daar de tassen die jullie dragen,
en werp de andere last, die je in je hart draagt, neer in de vallei:
je menselijkheid.
Ik heb jullie hier gebracht om tot jullie geest te spreken,
om jullie geest te voeden, om jullie tot geest te maken.
En Ik zal niet veel woorden spreken.
Ik heb zoveel tegen jullie gezegd in ongeveer het jaar dat Ik bij jullie ben!
Genoeg daarvan. Als Ik jullie met woorden te veranderen had,
dan zou Ik jullie tien of honderd jaar moeten vasthouden
en zouden jullie nog steeds onvolmaakt zijn.
Nu wordt het tijd dat Ik jullie gebruik.
Om jullie te gebruiken, moet Ik jullie trainen.
Ik neem Mijn toevlucht tot het grote medicijn, het grote wapen: gebed.
Ik heb altijd voor jullie gebeden.
Maar nu wil Ik dat jullie voor jezelf bidden.
Ik zal jullie Mijn gebed nog niet aanleren.
Maar Ik maak jullie bewust van de manier waarop men bidt
en wat voor iets gebed is.
Het is een gesprek
tussen kinderen en de Vader,
tussen geesten en de Geest,
open, warm, vol vertrouwen, beheerst, oprecht.
Alles is het gebed:
het is belijdenis,
het is kennis van onszelf,
het is wenen over onszelf,
het is een belofte aan onszelf en aan God,
het is een verzoek aan God,
alles gedaan aan de voeten van de Vader.
En het kan niet gedaan worden in het lawaai, te midden van afleidingen,
tenzij we kolossen zijn in gebed.
En zelfs kolossen lijden in hun gebedsuren
onder deze invloeden en het lawaai van de wereld.
Jullie zijn geen kolossen, jullie zijn pygmeeën.
Jullie zijn slechts kinderen van geest.
Jullie zijn nu nog gebrekkig van geest.
Hier zullen jullie de leeftijd van geestelijk verstand bereiken.
De rest komt later.
's Ochtends, 's middags en 's avonds zullen we samenkomen
om te bidden met de oude woorden van Israël
en het brood te breken,
en dan zal ieder terugkeren naar zijn grot,
staande voor God en voor zijn ziel,
staande voor wat Ik jullie heb verteld
over jullie missie en je talenten.
Beoordeel/Meet jezelf,
luister naar jezelf, neem een beslissing.
Dit is de laatste keer dat Ik het jullie zeg.
Maar daarna zullen jullie volmaakt moeten zijn, zoveel als jullie kunnen,
zonder moeheid, noch menselijkheid.
Dan zullen jullie niet langer Simon van Jona en Judas van Simon zijn.
Jullie zullen niet langer Andreas of Johannes, Mattheüs of Thomas zijn.
Maar jullie zullen Mijn ministers zijn.
Ga. Ieder afzonderlijk.
Ik zal in gindse grot zijn.
Altijd aanwezig.
Maar kom niet zonder een serieuze reden.
Jullie moeten leren het zelf te doen en alleen te zijn.
Want, voorwaar, Ik zeg jullie,
een jaar geleden stonden we op het punt elkaar te ontmoeten,
en over twee jaar zullen we elkaar verlaten.
Wee jullie, en wee Mij, als jullie het niet zelf hebben geleerd.
God zij met jullie.
Judas, Johannes, breng het voedsel naar Mijn grot, die daar.
Het moet lang meegaan en Ik zal het uitdelen."
"Er zal weinig zijn!..." werpt iemand tegen.
"Genoeg om niet te sterven.
Een te volle maag drukt zwaar op de geest.
Ik wil jullie verheffen, en je niet tot een last maken."'
Reacties
Een reactie posten