wiegeliedje 3
33.3
Maria Valtorta:
'Het is onmogelijk om de gratie van de scène weer te geven.
Het is niet gewoon een moeder die een kleintje wiegt.
Maar het is die Moeder en het is dat Kleintje!
Je kunt daarom bedenken
welk een gratie, welk een liefde, welk een zuiverheid, welk een Hemel er is
in dit kleine, grote, zoete tafereel dat mij verrukt met de herinnering eraan,
waarvan ter bevestiging de melodie blijft hangen, die ik voor mezelf herhaal,
om het ook haar/hem [biechtvader?] te kunnen laten voelen.
Maar ik heb niet de puur-zilveren stem van Maria,
de maagdelijke Stem van de Maagd!...
En ik zal klinken als een ademloos draaiorgel.
Het maakt niet uit, ik zal doen wat ik kan.
Wat een mooi liedje zou het zijn
om rond de kribbe te zingen!
De Moeder schommelde eerst langzaam met de houten wieg.
Toen ze zag dat Jezus niet ophield, nam ze Hem in haar armen,
ging bij het open raam zitten, met de wieg naast haar,
en lichtjes zwaaiend op het ritme van het lied
herhaalde ze het slaapliedje twee keer,
tot de kleine Jezus zijn oogjes sloot,
zijn hoofdje tegen de borst van zijn moeder draaide
en zo in slaap viel, met zijn gezichtje tegen de warmte van die borst gedrukt,
een handje op de borst van zijn moeder, vlakbij haar roze wang,
en de andere achtergelaten op haar schoot.
De sluier van Maria gaf duisternis
aan het heilige wezentje.
Toen stond Maria met oneindige zorg op
en plaatste haar Jezus in de wieg, bedekte Hem met de doekjes,
spreidde een sluier uit om hem tegen de vliegen en de lucht te beschermen,
en aanschouwde haar slapende schat.
Ze hield één hand op haar hart, één nog steeds op de wieg,
klaar om ermee te schommelen als het kindje dreigde wakker te worden,
en ze glimlachte gelukzalig, een beetje voorovergebogen,
terwijl de schaduwen en de stilte op de aarde vielen
en binnendrong de maagdelijke kamer.
Wat een vrede! Wat een schoonheid!
Ik ben er blij mee!'
Reacties
Een reactie posten